2015-05-04، 01:15
يه مثل جالبي هست كه ميگه از ماست كه برماست.
وقتي ما انرژي مثبت به اطراف ميديم ناخوداگاه اين انرژي به سوي خود ما هم بازتاب ميشه .
اصلا همه چيز درون خود ما اتفاق مي افته وقتي ما پر از خشم و رنجش و نفرت باشيم چطور ميتونيم بدون خالي
كردن اون عشق و زيبايي رو دريافت كنيم.
به قول فلاسفه جمع اضداد محاله . نميشه هم عشق داشته باشيم هم پر از رنجش باشيم.
اون چيزي كه دريافت ميكنيم بازتابي از اعمال و رفتار ما هستش.
و در اخر اينكه يك انسان وارسته به دنيا عشق ميده و عشق اون بي توقع هست اما در قانون كائنات بدون اينكه
انسان خودش بخواد اين عشق بازتاب ميشه به سوي خودش
وقتي ما انرژي مثبت به اطراف ميديم ناخوداگاه اين انرژي به سوي خود ما هم بازتاب ميشه .
اصلا همه چيز درون خود ما اتفاق مي افته وقتي ما پر از خشم و رنجش و نفرت باشيم چطور ميتونيم بدون خالي
كردن اون عشق و زيبايي رو دريافت كنيم.
به قول فلاسفه جمع اضداد محاله . نميشه هم عشق داشته باشيم هم پر از رنجش باشيم.
اون چيزي كه دريافت ميكنيم بازتابي از اعمال و رفتار ما هستش.
و در اخر اينكه يك انسان وارسته به دنيا عشق ميده و عشق اون بي توقع هست اما در قانون كائنات بدون اينكه
انسان خودش بخواد اين عشق بازتاب ميشه به سوي خودش
خدایا چه کسی تو رادراغوش گرفته که اینچنین ارامی؟ Д Ŧ Ŀ ã s