2015-06-19، 01:19
دوستان عزیز,اکثر شما با اسم " تام "اشنا هستید و سفرهای او را به ایران به خاطر دارید.
تام که در حال حاضر بیش از 45 سال پاکی دارد,در همایش جهانی NA در برزیل شرکت کرد و بعد از اتمام همایش به شهر São Paulo رفت.
او در مورد این سفر مطلبی را در صفحه فیس بوک خود گذاشته که خواندن ان خالی از لطف نیست. توجه کنید:
تام که در حال حاضر بیش از 45 سال پاکی دارد,در همایش جهانی NA در برزیل شرکت کرد و بعد از اتمام همایش به شهر São Paulo رفت.
او در مورد این سفر مطلبی را در صفحه فیس بوک خود گذاشته که خواندن ان خالی از لطف نیست. توجه کنید:
در خیابانهای São Paulo محلها ی وجود دارد که به شهر "کراک "معروف است.یک جای تنفر اور که مصرف و خرید و فروش مواد مخدر در انجا کاملا ازاد است و حتی پلیس وارد این محله نمیشود.
در این جا کراک کاملا جا افتاده و مانند هر جای دیگری به قلع و قمع زندگی مصرف کنندگان مشغول است.
شب گذشته ما در شرایطی در یک جلسه NA شرکت کردیم که جلسه پر بود از اعضایی که از این که ما بعد از همایش به انجا امده ایم کاملا خوشحال و هیجان زده بودند.
ما مشارکت کردیم و پس از ان انها از ما خوایستند که ادامه کار جلسه را به پرسش و پاسخ اختصاص دهیم.
انها به ما گفتند وجود افرادی با پاکی قابل توجه و از کشور امریکا برای ما یک اتفاق بزرگ است.
در شهر São Paulo که از نیویورک بزرگتر است,نقب ها و سوراخ های زیر زمینی تو در تویی وجود دارد که زندگی در انها جریان دارد.
این گروه کوچک NA در حاشیه شهر کراک, چادری برپا کرده اند که در انجا سعی در انتقال پیام بهبودی دارند و ضمنا قهوه و غذا هم عرضه میکنند.
یه سری هم میان و فقط غذا میخورندو گاهگاهی یک نفر علاقمند پیدا میشه که بپرسه چطور میتونم مصرف رو متوقف کنم و به جلسه برم؟
عده زیادی از مردم بیسواد هستند و در نتیجه نشریات عملا به درد نمیخوره و در این جا است که اموزه های قدیمی انجمن در مورد قدم 12 اهمیت پیدا میکند.
"صحبت و مشارکت یک معتاد با یک معتاد دیگر"و به کمک دیگرات شتافتن.
به ما گفتند که این کار در این جا خطرناک و همراه با ریسک است چون نه تنها کراک آدمها را خل میکند بلکه بعضی از اعضا ی ما که در این چادرها فعال هستند دوباره پایشان به شهر باز میشود و لغزش میکنند. من که تام هستم در جزیره ای آرام در اقیانوس پاسیفیک جنوبی زندگی می کنم. آنجا هم ما معتادانی داریم که بر اثر مواد خل شده اند اما اصلا قابل قیاس با معتادان خیابانهای سایولوپولو نیستند.
در این جا کراک کاملا جا افتاده و مانند هر جای دیگری به قلع و قمع زندگی مصرف کنندگان مشغول است.
شب گذشته ما در شرایطی در یک جلسه NA شرکت کردیم که جلسه پر بود از اعضایی که از این که ما بعد از همایش به انجا امده ایم کاملا خوشحال و هیجان زده بودند.
ما مشارکت کردیم و پس از ان انها از ما خوایستند که ادامه کار جلسه را به پرسش و پاسخ اختصاص دهیم.
انها به ما گفتند وجود افرادی با پاکی قابل توجه و از کشور امریکا برای ما یک اتفاق بزرگ است.
در شهر São Paulo که از نیویورک بزرگتر است,نقب ها و سوراخ های زیر زمینی تو در تویی وجود دارد که زندگی در انها جریان دارد.
این گروه کوچک NA در حاشیه شهر کراک, چادری برپا کرده اند که در انجا سعی در انتقال پیام بهبودی دارند و ضمنا قهوه و غذا هم عرضه میکنند.
یه سری هم میان و فقط غذا میخورندو گاهگاهی یک نفر علاقمند پیدا میشه که بپرسه چطور میتونم مصرف رو متوقف کنم و به جلسه برم؟
عده زیادی از مردم بیسواد هستند و در نتیجه نشریات عملا به درد نمیخوره و در این جا است که اموزه های قدیمی انجمن در مورد قدم 12 اهمیت پیدا میکند.
"صحبت و مشارکت یک معتاد با یک معتاد دیگر"و به کمک دیگرات شتافتن.
به ما گفتند که این کار در این جا خطرناک و همراه با ریسک است چون نه تنها کراک آدمها را خل میکند بلکه بعضی از اعضا ی ما که در این چادرها فعال هستند دوباره پایشان به شهر باز میشود و لغزش میکنند. من که تام هستم در جزیره ای آرام در اقیانوس پاسیفیک جنوبی زندگی می کنم. آنجا هم ما معتادانی داریم که بر اثر مواد خل شده اند اما اصلا قابل قیاس با معتادان خیابانهای سایولوپولو نیستند.
موفقیت یک انتخاب است نه یک اتفاق