انجمن بانیان بهبودی

نگاه فانتزی و کلیشه ای من به زندگی و عدم دست یابی به ارزوها و امال هایم مسبب بروز احساسات بدی در من می شود و برای سرد کردن این احساسات دست به توجیه و بهانه و مقصر جلوه دادن دیگران می زنم .
اینکه در رسیدن به اهدافم همیشه تعدادی از افراد را قربانی خواسته های خود می کنم مثل : خانواده خواسته ی مرا انجام ندادند چون از خانواده ای فقیر بودم تو نمی گذاری ارام باشم چون بچه ی طلاق بودم از نظر رفاهی به من نرسیدند و گرنه من هیچ مشکلی نداشته و ندارم ( اشکال را در دیگران می دیدم ) _ اگر من در این محله یا شهر به دنیا نمی امدم .....و هزاران هزار سوال که در پاسخ به انها همیشه دیگران را مقصر دانسته ام .

سلام سعید هستم یک معتاد پذیرفتن اینکه من معتاد هستم وتمام مسایل وانگهای من از فکر اعتیادی تراوش میکنه خیلی مهمه همه بچه ها خوب گفتند اصل روحانی واقع بینی و روشن بینی بزرگترین کمک به من معتاد میکنه که بپذیرم تمامی شکستهای ناشی از اعتیاد ......

من معمولا زمانیکه مسولیت رفتار و اشتباهات خودم را نمی پذیرم سعی میکنم دیگران را سرزنش کنم و انها را مقصر بدانم. وقتی در حال فرار از واقعیات زندگی و شخصیت خود هستم/ وقتی نواقص خودرا نمی پذیرم/ وقتی شهامت اقرار ندارم یعنی در واقع دارم بیماری خود را انکار میکنم و تا زمانیکه دست از انکار برندارم نمیتوانم کاری برای بیماری خود کنم و قدمی در راه بهبودی بردارم 

وقتی که بر روی کار ها و رفتار خودم کنترلی ندارم و شرایط واقعی خود را نمی پذیرم  شروع  به 
سرزنش دیگران می کنم چرا که من از بیماری رنج میبرم که درمان شناخته شده ای نداردو در تمام عمر از شخصیت های کاذب که ساخته و پرداخته افکار معتادگونه و عدم خویشتن پذیری بود استفاده میکردم و جسم "فکر "شغل" همسر"پدر" مادر " زمان" مکان  وحتی خدارا سرزنش میکردم. بخاطر سیستم انکار  و نقص خود فریبی و فرا فکنی باور کردم که دیگران مقصرو قابل سر زنش اند...
 

سلام.ارمانم و معتادم.من به خاطر عدم پذيرش و انکار هميشه خودم ورفتارمو توجيه ميکردم.در گذشته افسوس خوردن به حال خودم ورفتن در باديه مقايسه باعث ميشد که از دنيا رنجش ونفرت داشته باشم و به خاطر اينکه خودمو متقاعد کنم دست به عملهاي ميزدم که خسارات ببار مياورد و وقتي که به مشکل بر ميخوردم سريعا جبهه ميگرفتم و رفتاراهامو با سرزنش کردن ديگران توجيه ميکردم در محيط زيست ديگران رو و در درون خداوندرو

من متخصص اینکار هستم و از دوران کودکی مردم و اطرافیان را سوژه میکردم و دستشون می انداختم. با مسخره بازی و بخاطر شادی عده ای، عده ای دیگرو دست میانداختم و سرزنش میکردم و نگاه من به زندگی دیگران از نقطه نظر فردی و اجتماعی آنها را دستکم و حقیر میدیدم و آنها را سرکوب میکردم. بمرور تو اینکار تخصص داشتم که برم تو عصب و رگ و پی دیگران اونارو دست بیاندازم و اگر خطا و اشتباهی میکردم دلیلش را گردن دوستان و رفقا و افراد خانواده می انداختم و از
اینکه در رسیدن به اهدافم موفق نبودم دیگران مقصر و گناهکار بودند. من با توقع و انتظار بیمارگونه فکر میکردم باید دوستانم تلاش کنند و شرایط موفقیت من رو فراهم کنند و حتی وقتی در اعتیاد و مواد مخدر و بیماری خودم غرق بودم، به دوستان و نزدیکان میگفتم که شما وظیفه دارید شرایط نجات من را فراهم کنید و این دوستان در چندین موقعیت بیمارستانی من را از هر لحاظ حمایت مادی و معنوی میکردند. چون پاکی من ماندگار نبود، بمرور این دوستان ناامید شدند و از اطراف من فراری شدند.