خیام نیشابوری








.

.

کس مشکل اسرار اجل را نگشاد                   کس یک قدم از دایره بیرون ننهاد

من مینگرم ز مبتدی تا استاد                        عجز است به دست هر که از مادر زاد






.

 

.



 

عمرت تا به کی به خودپسندی گذرد                  یا درپی نیستی و هستی گذرد

می نوش که عمری که عجل در پی اوست          آن به که به خواب یا به مستی گذرد





.

.

بر من قلم قضا چو بی من رانند                     پس نیک و بدش ز من چرا می دانند

دی بی من و امروز چو دی بی من و تو           فردا به چه حجتم به داور خوانند





.

.

این قافله عمر عجب می گذرد                       دریاب دمی که از طرب می گذرد

ساقی غم فردای حریفان چه خوری                پیش آر پیاله را که شب می گذرد







.

هنگام سپیده دم خروس سحری
دانی که چرا همی کند نوحه گری
یعنی که نمودند در آیینه صبح
کز عمر شبی گذشت و تو بی خبری

دیدم به سر عمارتی مردی فرد ............کو گِل بلگد می زد و خوارش می کرد
وان گِل با زبان حال با او می گفت......... ساکن ، که چو من بسی لگد خواهی کرد

از منزل کفر تا به دین یک قدم است

وز عالم شک تا یقین یک نفس است

این یک نفس عزیز را خوش میدار

کز حاصل عمر ما همین یک نفس است

بر خیر و مخور غم جهان گذران

خوش باشو دمی به شادمانی گذران

در طبع جهان اگر وفایی بودی

نوبت به تو خود نیامدی از دگران