2014-02-04، 10:49
17 شهريور امروز امتياز من نسبت به دیگر همدردانم در زندگي گذشته‌ام، داشتن حق انتخاب و تصمیم‌گیری است. حقي كه از روي آزادي و رهايي از دست عادتها و وابستگی‌ها و توسط تصميم‌گيري خودم و کمک راهنمایم انجام مي‌شود. امروز دیگر نياز ندارم زندگيم را با تصديق و تأييد ديگران به‌شکل خوب و رضايت بخش درست كنم. امروز نياز به تشكر كسي در مقابل اعمالم ندارم. بلکه رضايت دروني و روحي‌ام، تأیید همان حق انتخاب و تصمیم‌گیری مناسب داشتن است. حال اين كه امكان دارد كسي از ما در مقابل كاري که کردیم از ما تشكر كند. آيا كار و تشويق آن‌ها مرا به خودم مغرور نمي‌كند؟ امروز حق انتخاب و تصمیم‌گیری، دلسوزي و ترحم و رنجش را از خودم مي‌گيرم. با اين‌كه تأييد و تشويق ديگران لذت بخش است، ولي اين‌كار براي آرامش من لزومي ندارد. اکنون می‌دانم که قدرداني از خود، قدرداني از خداوند است. نياز امروزم در تأييد خودم، در اين است كه بدانم آن‌چه مي‌كنم، بهترين كاري است كه توانايي انجامش را دارم. خداوندا: از تو به‌خاطر قدرت ارزيابي و شناخت خودم تشكر مي‌كنم! سعادت در داشتن حق انتخاب است!
مشگل اینه که به بعضیا بیشتر از حدشون بها دادم
