2014-02-04، 10:45
22 شهريور با گشودن گذاشتن دريچه‌ی افكارم بر روي واقعيت‌ها و پذيرفتن آنها خود به خود وجودم را پُر از نور و انرژي مثبت كرده‌ام. آيا به خاطر این حق انتخاب در امروزم با صميميت از خداوند سپاسگزار هستم؟ شايد بهتر باشد كه براي تشكر و نشان دادن خرسندیم امروز به ديگران با خوشرويي سلام بگويم و حالشان را بپرسم و در سلام دادن نفر اوّل باشم، يا به خاطر زيبايي هوا و احساس خوشايندم، آن را با ديگران شریک شده و آنرا تقديم همه‌ی آنها كنم. امروز با شكرگزاري تمام اتفاقات خوب و بد در زندگي، قادر هستم كه با گذشته‌ی خود روبه رو شوم. آیا متوجه هستم که مشکل من این است، که نمی‌خواهم واقعیت‌های خود را در گذشته و امروزم را بپذیرم. آيا هنوز هم انتظار دارم شب نيايد و يا در پس بهار پاييزي نباشد، يا هوا ابري نشود و يا بعداز ظهر جمعه را نبينم و ...؟ من امروز احساس شادی و ارزشمندی مي‌كنم و براي اين‌كار دلايل فراواني دارم. امروز احساس تعلق به جامعه‌ی اجتماعی و بشریت و گروه و احساس يكي بودن با ساير انسان‌ها، مرا در موقعيت ايده‌آل قرار داده است. برای تمام وقايع خوب و بد خدا را شاکرم!
مشگل اینه که به بعضیا بیشتر از حدشون بها دادم
