عشق بزرگترین هدیه خداوند است. هنر آنرا بیاموز. آواز آن، جشن آنرا بیاموز.

عشق نیازی قطعی است: درست همانگونه جسم بدون غذا نمی تواند زنده بماند، بدون عشق روح را یارای زنده ماندن نیست.
عشق غذای روح است، آغازگر همه چیزهای باشکوه است؛ عشق در بارگاه ملکوتی است.

مذهب تنها شامل آداب و رسوم نمي شود.

مذهب چيزي نيست كه آن را انجام دهيد بلكه بايد به آن تبديل شويد. هميشه اين امكان وجود دارد كه مذهب مجازي و دروغين در هر يك از نقاط مختلف دنيا و جوامع مختلف وجود داشته باشد.
مذهب زماني تقلبي و دروغين است كه آداب و رسوم ظاهري و
سطحي، جايگزين تحول دروني در آن گردد، در اين صورت شما كارهاي مختلفي انجام مي دهيد، به آداب و رسوم مختلف پايبند هستيد و تمامي اينها تبديل به عادت هايي دروني در شما ميشود در نهايت هيچ چيز كسب نميكنيد و به هيچ هدفي نميرسيد.
افراد مختلف به پرستشگاه ها و معابد ميروند، و دعاها و نيايش هاي مختلف را هر روز تكرار ميكنند. در واقع آداب و رسوم، دعا ها و نيايش هاي آنها چيزي كم دارد. آنها سكه هاي طلاي حقيقي را
با سكه هاي تقلبي اشتباه گرفته اند.
مذهب واقعي آگاهي دروني است؛ مذهب واقعي يك بيداري دروني است. در صورتي كه اين آگاهي و بيداري دروني براي شما اتفاق بيافتد، موارد بسياري در زندگي سطحي شما شروع به تغيير خواهد كرد.

«اُشو»

لذت راستي چنان است كه هيچكس دوست ندارد در رنج دروغ افتد. سادگي راستي چنان است كه هيچكس دوست ندارد با دروغ پيچيدگي و بغرنجي بيافريند.

يك دروغ كوچك با خود هزاران دروغ ديگر مي آفريند، ‌زيرا تو مجبور مي شوي از آن دفاع كني و از دروغ نمي توان با حقيقت دفاع كرد. از دروغ فقط با دروغهاي ديگر مي توان دفاع كرد. و دروغهاي ديگر نيز در جاي خود نيازمند دروغهايي بيشتر هستند.
كافي است يك دروغ ساده بگويي تا تمام زندگي ات دروغين و بي اعتبار شود. حقيقت با خود هدايا يي فراوان مي آورد اما تو بايد با مراقبه درهايت را به روي حقيقت بگشايي. هيچكس نمي تواند حقيقت را به تو بدهد. حقيقت پيشاپيش از جانب خدا به تو بخشيده شده است. چيزي نيست كه بتواني آنرا در جايي بجويي. از قبل در تو هست. عين وجود توست. تو فقط بايد چند گام كوچك به سوي درون برداري.
رهروي يعني تصميم به يافتن حقيقت خود. يعني تعهد به اينكه ;
«‌ از اين لحظه زندگي ام وقف يافتن حقيقت وجودم خواهد شد. » ‌حقيقت چندان دور نيست. فقط يك گام تا آن فاصله است.
پس بهتر است آنرا گام نناميم: يك جهش كوچك است، جهشي از ذهن به بي ذهني.

«اُشو»

زندگي تنها زماني زندگي است كه چراغ عشق در درون وجودت بسوزد. آنگاه كه شعله هاي عشق تو چنان شعله ور باشند كه گرداگرد تو را روشن سازند، به ديگران سرايت كنند و ديگران بتوانند آنرا احساس كنند. آنگاه كه عشق تو چنان ملموس باشد كه ديگران بتوانند آنرا لمس كنند. آنگاه عشق نه فقط به خودت، بلكه به همه كس بركت خواهد رساند. انسان راستين همواره جهان و هستي را غني تر مي كند. او از خود چيزي به هستي مي بخشد. و تا زماني كه تو چيزي از خود نبخشي، هرگز احساس شادماني نخواهي كرد.

از راه ازخود بخشيدن به هستي است كه در كار آفرينش مشاركت مي كني، زيرا آنگاه تو يك آفريننده مي شوي.
آفريننده بودن، ‌جزئي از خدا بودن است. 

اگر چشماني براي ديدن داشته باشي شگفت زده مي شوي:‌ حتي يك گدا نيز گدا نيست. او هم يك انسان است. او هم طعم عشق را چشيده و عصباني شده است. او هم هزار و يك چيز ديگر را از سر گذرانده است كه حتي پادشاهان نيز ممكن است به حال او غبطه بخورند.

ارزشمند است كه زندگي گدا را مطالعه كرد، مشاهده كرد و از آن شناختي حاصل كرد، زيرا او نيز امكاني از زندگي توست. هرانساني با امكاناتي زندگي مي كند و امكاني را به واقعيت دگرگون مي كند. تمام اين امكانات در تو نيز هست. تو مي تواني يك آدولف هيتلر شوي يا يك مسيح- هردو در به رويت گشوده اند. يكي از اين دو در وارد مي شود، ديگري از آن در. از اين رو من همانقدر علاقمند بودا هستم، نيز علاقمند مسيح و يا هيتلر و يهودا و ... هستم.
اگر تو اين را بفهمي تمام عالم دانشگاه تو مي شود. معناي دقيق دانشگاه همين است، زيرا از واژه universe (‌جهان هستي )‌ گرفته شده است. آنگاه تمام موقعيتها، به فرصتي براي رشد و تحول تبديل مي شود. آهسته آهسته خودت را مي آفريني. ما در شكل يك مكان و فرصت به دنيا مي آييم،‌همه چيز به ما بسته است. اينكه مي خواهيم چه شويم، اينكه نتيجه چه مي شود.

«اُشو»

انسان در شب تاريك روح به سر مي برد. بيرون از وجودش صبح روشن است اما درونش شبي تاريك. لحظه اي كه درونت صبح روشن شود يك مسيح مي شوي. يك بودا مي شوي.

زندگي فرصتي است براي طلوع خورشيد درون. خورشيد درونت بايد طلوع كند و مي تواند طلوع كند. منتظر توست. منتظر اشاره اي از توست تا رخ بنماياند. كافي است بگويي «من آماده استقبال از تو هستم، خوش آمدي » ‌تا معجزه رخ دهد.
انسان هوشمند جست و جوي خود را از درون خويش آغاز مي كند و اين نخستين اكتشاف اوست، زيرا وقتي كه نداني در درونت چيست چگونه مي تواني دور دنيا را جست و جو كني؟‌ درونت دنيايي بسيار پهناور است. و كساني كه به درون خود نظري انداخته اند، بي درنگ آن دنياي پهناور را يافته اند- نه با پيشرفت تدريجي، بلكه با بصيرت ناگهاني.

«اُشو»

چون عشق بورزي، همه هستي به تو عشق مي ورزد. هستي، ما را از تمام جهتها و ابعاد باز مي تاباند.

اگر ما آوازي زيبا بخوانيم، آن آواز هزاران بار زيباتر به ما باز مي گردد و ما غرق در آواز مي شويم. از هر دست بدهيم از همان دست مي گيريم. هرچه بكاري آنرا درو مي كني. و البته اگر تو بذري كوچك بكاري‌ هزاران بذر را درو خواهي كرد.
هستي خسيس نيست، بلكه با دست و دلبازي مي بخشد. اما هستي زماني مي بخشد كه تو قبلا بخشيده باشي و چند برابر آنچه را كه تو بخشيده اي بازپس مي دهد. پس همه چيز بستگي به تو دارد. اگر در جست و جوي شادماني هستي، همه چيز و همه كس را غرق در شادماني كن. اگر عشق مي خواهي ، عشق بورز. اگر چيزي را مي خواهي، فقط خواستن آن كافي نيست. چيزي را كه مي خواهي، انجام بده. به آن واقعيت ببخش تا به زودي هرچه را كه داده اي هزاران بار بيشتر به خودت باز گردد. هرچه را كه مي خواهي، بده تا ديگر خالي نباشي. تا كامروا باشي. كامرواي مطلق، فراتر از تصور و فراتر از روياهايت.

«اُشو»

همه دوست دارند به آرامش دست يابند، مردم آرامش رافرياد مي زنند و از صلح و دوستي سخن مي گويند، ولي بمبهاي هيدروژني و اتمي مي سازند. آرزو كردن چيزهاي خوب و زيبا آسان است، اما برآورده كردن آنها چيزي كاملا متفاوت است.

انسان بدين گونه دو پاره شده است. از يك طرف روياي چيزهاي خوب در مورد خدا، آرامش و عشق را مي بيند و از طرف ديگر خود را براي جنگ، نابودي و خشونت آماده مي كند.
انساني كه براستي طالب آرامش است بايد به يك دگرگوني دروني تن دهد. تنها در آن زمان است كه روياها واقعيت مي يابند.

«اُشو»

هر انساني شكوهي فراوان و رايحه اي عظيم در خود نهان دارد كه بايد آنرا رها سازد.

انسان در ظاهر كوچك بنظر مي رسد، اما كوچك نيست دريايي در خود نهان دارد؛ درياي شادماني. آسماني در بر دارد؛ آسمان رهايي.
تجربه روحاني، همچون انفجار اتمي است. اتم بسيار كوچك است اما وقتي منفجرشود بسيار وسيع و گسترده مي شود. به شناخت خويش رسيدن چنين چيزي است. يك انفجار است. انفجار اتمي خود آگاهي است. ناگهان خودت راكل مي بيني؛ بي كران و نامحدود. اين همان شكوه ماست كه بايد به آن دست يابيم. بدون دست يافتن به آن هرگز خشنود نخواهيم شد.

«اُشو»

بیاموز که به موسیقی هستی گوش فرا دهی:

بادی که از میان درختان می گذرد، آبی که جاری است یا اقیانوسی که در رقصی فریبنده است. با دقت و توجه گوش بده. بدون ذهن، بدون فکر گوش بده تا بتوانی به هسته وجودت رخنه کنی و حیران شوی.

«اُشو»