جمعی از شاگردان جدید مدرسه شیوانا همراه او از راهی می‌گذشتندبرای استراحت زیر درختی اطراق کردنددر این هنگام جوانی را دیدند که مادر پیرش را به کول گرفته و می‌بردبعضی از شاگردان به جوان خندیدند و او را مسخره کردنداما آن جوان بی‌اعتنا به سروصدای شاگردان به راه خود ادامه داد و از آن‌ها دور شد.

شیوانا ساکت بود و هیچ نمی‌گفت. یکی از شاگردان برای آن که حرفی زده باشد گفت: “به نظر *شما درس ما در مدرسه تمام می‌شود؟ و می‌توانیم به مقام استادی برسیم؟”

شیوانا تبسمی کرد و گفت: “وقتی بتوانید

 مانند این جوان به تمسخرهای اطرافیان بی‌اعتنا باشید و *کاری را که می‌دانید درست است انجام دهید و ذره‌ای به نظر مسخره کننده‌ها اهمیت ندهیدهر وقت به این درجه از اعتماد و عزت‌نفس رسیدید، بدانید که دیگر نیازی نیست در مدرسه بمانیدمی‌توانید به سراغ زندگی خودتان بروید و بقیه درس‌ها را از زندگی بیاموزید!
این جوانی که شما دیدید قبلا یکی از شاگردان نخبه مدرسه بودهر هنر و مهارتی را به سرعت یاد می‌گرفت و اگر در مدرسه می‌ماند می‌توانست استاد استادان شوداما چون مادرش نیاز به تیمار داشت درس و مشق را رها کرد و به خدمت مادر بیمار و تنهایش همت گماشت الان که او و *بی‌اعتنایی‌اش را دیدم متوجه شدم که او دیگر نیازی به ادامه حضور در مدرسه ندارداو همین الان استاد استادان شده است!”