ولی این نوع کنجکاوی تو را به هیچ کجا رهبری نمیکند. مردم در مورد خداوند سوال میکنند، مردم در مورد حقیقت سوال میکنند، ولی میتوانی در چشمانشان ببینی، در نحوهی پرسیدن آنان ببینی که جدی نیستند. مردم همانگونه که در مورد هوا صحبت میکنند در مورد خداوند نیز صحبت میکنند. این یک گفتگوی مودبانه است. به نظر میرسد که هیچکس درگیر نیست، هیچکس در یک جستار پرشور نیست. و تا وقتی که جستار تو پرشور نباشد، تعهدی عظیم

در آن نباشد، قادر نخواهی بود تا رازهای وجود خودت را بشناسی، زیرا کارهای بزرگی باید انجام شود. انسان کنجکاو نمیتواند آن کارها را انجام بدهد. کنجکاوی برای بردن تو به دوردستها کافی نیست؛ انرژی کنجکاوی بسیاراندک و ضعیف است. فقط یک شور اصیل برای دانستن است که میتواند تو را از تمام دردسرهایی که الزاماً پیش میآید عبور دهد. این یک راه سربالایی است.