تمرکز بر بهبودی

راهنما کسی است که پيشرفت ما در مسير بهبودی را کاملا زير نظر دارد. راهنما متوجه می شود که ما چه مواقعی از مسير خود منحرف می شويم و با هشدار دادن درباره احتمال لغزش به ما بپيشنهاد می دهد که مسير خود را اصلاح کنيم. با آنکه راهنما فردی است که ما می توانيم روی محبت و دلسوزی وی حساب کنيم اما در مواقعی که ما تسليم افکار اعتيادی خود می شويم شايد لازم باشد که وی با ما برخورد کند. در چنین وضعیتی، ما نبايد تصور کنيم که راهنما به ما دستور می دهد و یا امر و نهی می کند، بلکه بايد بدانيم که وی برای نجات ما از بيماری ناچار است تا واقعيت جبنه های مختلف بيماری اعتيادمان را به ما گوشزد کند.