12 خرداد مریض وخسته

«راه حل آسانی را میخواستیم.... وقتی واقعاً کمک میخواستیم، فقط به دنبال رهایی از درد بودیم.»

کتاب پایه

v

یک جای کار میلنگد. در واقع چیزی برای مدت زیادی اشتباه بوده و باعث رنج و پیچیدگی زندگی ما شده است. مسئله این است که در هر برهه زمانی، تحمل درد ناشی از نواقص، از تسلیم شدن در برابر آشفتگی کامل ناشی از تغییر شیوه زندگی، همواره آسانتر به نظر میرسد. شاید رهایی از درد را آرزو کنیم، اما به ندرت به انجام کاری که برای زدودن منبع رنج از زندگی خود لازم است، تمایل داریم.

اکثر ما تا وقتی "مریض و خسته از خستگی و مریضی" نشدیم، به دنبال بهبودی از اعتیاد نبودیم. همین موضوع درباره نواقص شخصیتی که در زندگی به همراه داشتهایم نیز صادق است. اکثر ما تنها وقتی نمیتوانیم کمبودهای خود را لحظهای بیشتر تحمل کنیم و تنها وقتی میدانیم درد ناشی از تغییر نمیتواند به اندازه دردی که امروز داریم، وخیم باشد، به امتحان چیزی جدید تمایل پیدا میکنیم.

جای شکرش باقی است که صرف نظر از اینکه از چه چیزی مریض و خسته هستیم، قدمها همیشه وجود دارد. طعنهآمیز است که به محض اینکه تصمیم به شروع فرآیند کارکرد قدمهای دوازدهگانه می‌گیریم، به بیاساس بودن ترس خود از تغییر پی میبریم. قدمها برنامهای تدریجی و قدم به قدم را برای تغییر ارائه میدهند. هیچ قدمی آنقدر وحشتناک نیست که نتوانیم آن را کار کنیم. وقتی قدمها را در زندگی خود به کار میگیریم، تغییری را تجربه میکنیم که ما را آزاد میسازد.

v

فقط برای امروز: مهم نیست چه چیزی مرا از زندگی پرمشغله و شاد باز میدارد، در هر حال میدانم که این برنامه میتواند قدم به قدم به تغییر من کمک کند.

ای نادان!آیا می دانی که امیال بی شمار به نابودی وانهدام منتهی می شود؟
می دانی که لذت ،درد را می زاید وآن کس که به دنبال لذایذ حواس است فقط رنج را می یابد؟
برخیز !بیدار شو وراه لذت را نجو.
راه وظیفه را بپیما!

من امروز سعي مي‌كنم فقط براي امروز زندگيم را طبق اصول برنامه اداره كنم. من برای اینکار توانایی دارم. آيا مي‌دانم ترس از فرداي مبهم توانايي دارد، انرژي امروزم را كاملاً تلف كند؟ آيا وقتي كه من انرژيم را بر روي فعاليت‌هاي امروزم متمركز مي‌كنم، با کمک راهنما و خداوند مهربان قادر به این‌کار هستم. آيا انرژيم را براي ترس‌هاي آينده، مثل نكند كارم را از دست بدهم؟ نكند يكي از نزديكان بلايي سرش بيايد؟ با بي‌پولي چه كنم؟ تلف مي‌كنم. در پس تمام اين ترس‌ها يك مشكل اساسي ديده مي‌شود. خلأ معنوی و نبود خداوند در زندگی و ضعف ايمان. پس چه بايد بكنم؟ آيا اجازه دارم قضاوت و پيش داوري كنم؟ آيا بهتر نيست برخلاف گذشته كه همه‌ی مشكلات را پشت‌سر و گردن دیگری مي‌انداختم، در همين امروز مورد بررسي قرار دهم؟ آيا متوجه هستم كه بعضي مشكلات قابل حل نيستند ولي مي‌توان آن را با ديگران مورد بررسي قرار دهم؟ آيا مي‌توانم با محكم كردن پيوندهايم با خداوند مانع پيشرفت ترس از آينده شوم؟ امروز مي‌دانم كه ترس به دست آوردن و از دست دادن سد راه رسيدن من به خداوند است. اگر فقط امروزم را به‌خوبی آغاز كنم، مطمئناً آینده‌ي خوبي هم خواهم داشت.
بهبودي يك روند روزانه است!