رساندن پیام، نه معتاد 28 بهمن

«میتوان آنها را مورد تحلیل، مشورت یا استدلال قرار داد، برای آنها دعا کرد، آنها را تهدید، ضرب و شتم یا زندانی کرد، اما تا وقتی که خودشان نخواهند، مصرف را قطع نمیکنند.»

کتاب پایه

v

شاید یکی از مشکلترین حقایقی که باید با آن روبرو شویم این است که ما به همان اندازه که در برابر اعتیاد خود عاجز هستیم، در برابر اعتیاد دیگران نیز عاجز هستیم. شاید فکر کنیم چون در زندگی شخصی خود بیداری روحانی را تجربه کردهایم، باید قادر باشیم معتاد دیگری را مجبور کنیم بهبودی پیدا کند. اما توانایی ما برای کمک به معتادی دیگر محدودیتهایی دارد.

نمیتوانیم آنها را مجبور به قطع مصرف کنیم. نمیتوانیم نتایج قدمها را به آنها بدهیم یا به جای آنها رشد کنیم. نمیتوانیم تنهایی و درد آنها را برطرف کنیم. به دلیل عدم قطعیت هراسآور بهبودی چیزی وجود ندارد که بتوانیم برای تسلیم کردن معتادی هراسان در برابر مصیبت آشنای اعتیاد به او بگوییم. نمیتوانیم وارد جلد افراد شویم، اهداف آنها را تغییر دهیم یا به جای آنها برای انتخاب بهترین راه تصمیمگیری کنیم.

اما اگر سعی کنیم این نیرو را در مقابل اعتیاد دیگران به کار نگیریم، شاید بتوانیم به آنها کمک کنیم. اگر به آنها فرصت رویارویی با واقعیت - گرچه شاید دردناک باشد – را بدهیم، ممکن است رشد کنند. تا زمانی که به جای آنها سعی و تلاش نکنیم، ممکن است آنها به تعبیر خود به افرادی مفیدتر هم تبدیل شوند. به شرط اینکه ما فقط اختیار زندگی خود را داشته باشیم، آنها نیز میتوانند اختیار زندگی خود را داشته باشند. اگر بتوانیم همه این مسائل را بپذیریم، میتوانیم نقشی که باید داشته باشیم را ایفا کنیم—حاملان پیام، نه معتاد.

v

فقط برای امروز: میپذیرم که نه تنها در برابر اعتیاد خود بلکه در برابر اعتیاد دیگران نیز عاجز هستم. پیام را حمل می کنم، نه معتاد را.

28 بهمن
آيا قادر هستم مثل افراد عادي اجتماع خوشحال و مسرور و شاد باشم؟ امروز تحمل در مقابل سختي‌ها و درد‌ها يك اتفاق معمولي در جمع دوستاني است، كه هر روزه طبق روال برنامه‌ی خودیاری يك برنامه‌ی ساده روزانه براي خود تنظيم مي‌كنند و فقط براي يك شبانه‌روز از يك زندگي شاد و مسرت‌بخش بهره‌مند مي‌شوند. امروز برق شادي و شور از نگاه كساني مشهود است كه خود را جهت پيشرفت معنوی و روحاني آماده كرده و با ذوق و شوق در حال اجرای قدرت و اراده‌ی خداوند هستند و مشغول خدمت به همدردان و پيام‌رساني به سر مي‌برند. امروز تأثير مثبت كمك به همنوعان را در قالب يك فرد خوشحال و با انگيزه نکته‌ی مهم و شگفت‌انگيز برنامه مي‌باشد. آيا مي‌دانم هيچ چيز و شخصي توانايي ندارد مرا به بيداري روحاني و معنوي برساند، الا خداوند مهربان که آن‌هم با خدمتگزاري به همنوعان و همدردان است؟ رهايي از بیماری وابستگي و هم‌وابستگی خود به تنهايي نشاط‌آورترين احساس در لحظات خاص زندگي يك فرد وابسته است. آيا امروز به خاطر داشته‌هايم خداوند را سپاسگزاري مي‌كنم؟
دروگري مزرعه عشق، بودن در حريم آن است!

28 بهمن
قبل از الانان معتقد بودم که بالغ بودن در کنترل کردن جدی و سودمند بودن خلاصه می شود. بالغ بودن ظاهراً خوب به نظر می رسید، اما در درون آنگونه احساس نمی شد. بالغ بودن معنای کارکردن برای دیگران تا هنگام از کار افتادن معنی می دهد. الانان یک شیوه جدید و کامل زندگی کردن را به روی من گشود. اولین چیزی که باید رها می شد کنترل کردن دیگران بود. این کار به سادگی انجام نمی شد.
کنترل کردن دیگران یم راه مؤثر برای حفظ فرد مورد علاقه امان محسوب می شد. در عوض پذیرفتم در قبال دیگران عاجز و ناتوان هستم،پس باید کنترل کردن را در مشارکت احساسم در جلسات کنار می گذاشتم و در یک روز خوب کتاب " فقط برای امروز " در الانان را برداشته و صفحات شهامت را خواندم. من به سختی آگاه شدم که نقش ایثار کننده من اغلب صورت دیگری داشته است.
بیشتر انسان شدن به مرور مشکل تهدید آمیز می شود اما خالص شدن به من اجازه می دهد تا ارتباط واقعی،محاورات واقعی و خوشحالی های واقعی داشته باشم.



یادآوری امروز


امروز می توانم این ریسک را بکنم که خودم باشم. من مجبور نیستم که با تصورات هر فرد دیگری توافق کنم . تمام آنچه که من بایدانجام دهم خودم می باشد( خودم می باشم.)
همانطور که من نیروی تصورم را بر روی دیگران احاطه کرده بودم یک دید واقعی از زندگی فردی خودم را کسب کردم.

اندیشه امروز a day at atime
بیست و هشتم بهمن ماه

بر خلاف برداشت بسیاری از مردم از شعار: " اجازه بده خداوند تصمیم بگیرد " نباید به بی خیالی و تنبلی و شکست و یا اکراه در پذیرفتن مسئولیت تلقی گردد . آنهایی که پشت خود را به مشکلات می کنند کسانی نیستند که " بگذرند و بگذارند که خداوند .... " در مقابل آنهایی که متعهد می شوند در راستای الهام گرفتن از خداوند و تحت راهنمایی از عمل کنند . افرادی هستند که مفهوم واقعی این شعار را درک کرده اند . دسته اول نه درخواست می کنند و نه انتظار دارند . آنها متوقع هستند که خداوند به تنهایی تمام کارها را انجام خواهدداد.
در جستجوی راهنمایی خداوند آیا من درک کرده ام که بالاترین مسئولیت متوجه من می باشد؟
آیا من با واگذاری مسائل به خداوند به دنبال بهانه ای می گردم تا از رویارویی با مشکلات خود پرهيز نمایم و حتی توانائيهای خود را در جهت حل این مشکلات به بوته آزگایش نگذارم ؟
آیا من خواهم توانست وسیله ای جهت عملی شدن خواست و اراده خداوندی باشم ؟
" خداوند کسانی را که به خود کمک کنند راهنمایی می کند . "

کپی از این مطلب فقط با ذکر نام سایت www.forum.banianbehboodi .ir مجاز می باشد.