در روز حداقل یک بار بگوید «من نمی‌دانم‌».

 کمتر از کسی تقاضایی داشته باشد و عمدتا به همت، فکر، برنامه‌ریزی و زحمات خود اتکا کند.

. در موضوعاتی که اطلاعات کلی دارد، اظهار‌نظر نکند.

 دغدغه کانونی زندگی او، بهترین عملکرد در حرفه‌اش باشد.

به استقبال کسی برود که با او تفاوت یا حتی تضاد فکری دارد.

بدون اجازه قبلی از کسی، سخن او را به شخص دیگری بازگو نکند.

 زباله را به خیابان و از اتومبیل به بیرون پرت نکند.

با رعایت حروف اضافه و با ‌‌‌نهایت دقت، «نقل قول» کند.

 دائما در حال تغییر و بهتر شدن باشد، به طوری که اطرافیان تغییر را حس کنند.

 از اینکه دیگران را به خود و افکار خود دعوت کند، چه مستقیم چه غیرمستقیم‌ پرهیز کند.

برای محیط جنگل که به مه، نم نم باران و رنگ‌های زنده طبیعت آمیخته شده، وقت بگذارد.

 این ظرفیت را در خود ایجاد کند که واکنش به دیگران را حتی تا پنج سال به تأخیر اندازد.

. حدود ۱۰ درصد از وقت، انرژی و تخصص خود را ‌‌رایگان‌ صرف جامعه کند.

 در حرفه‌ای که تخصص ندارد، مسئولیت نپذیرد.

 خوشبختی را با راحتی و مصرف‌گرایی مساوی نداند.

هر دو سال یک بار، با ارزیابی کار‌ها و رفتارهای خود‌ به اشتباهات گذشته پی برده و خود را اصلاح کند.


با عبارت «من اشتباه کردم» به صلح دائمی برسد.


 حریم شهروندان را رعایت کند: در نظم صفوف، خود‌پرداز بانک، پارک کردن، نزاکت عمومی، عابر پیاده، صحبت آرام.


. آنقدر بر قوای فکری و روحی خود وقت گذاشته باشدتا نیاز به تایید و تمجید دیگران در خود را، در یک دوره پنج ساله

به صفر برساند.

از رفتن به تئا‌تر به عنوان منبعی برای رشد و شکوفایی خود استفاده کند، چون تئا‌تر قدرت مند‌ترین نمایش

توانایی‌های انسان‌هاست.

در هر نوع تصمیم‌گیری از خرید دمپایی تا مسائل جدی حرفه‌ای، راه‌های مختلف را مکتوب کند، مطالعه کند،

مشورت کند و با دقت ۹۰ درصدی به نتیجه برسد.


با عمل خود به دیگران نشان دهد، تفاوت میان هشت و هشت و یک دقیقه را می‌داند.

 در روز حداقل از پنج نفر قدردانی کند: به خاطر نزاکت، اخلاق، دانش و خلاقیت آن‌ها.

قبل از قضاوت کردن در مورد فردی، حداقل ده ساعت با او تعامل فکری رودررو برقرار کند تا با جهان او آشنا شود.

«ناراحت شدن» از توانایی‌ها، ظرفیت‌ها و برتری‌های دیگران را در خود به تعطیلی بکشاند.

اجازه دهد افراد، سخن خود را تمام کنند.

 به موسیقی به عنوان یک منبع تمرکز، آرامش و خوداکتشافی نگاه کند.

حداقل ۲۰ درصد وقت خود را صرف توسعه فردی، فکری، اخلاقی و مدنی نماید.

در صحبت کردن، یک سوم سؤال کند و دو سوم قضاوت. بعد از پنج سال، پنج ششم سؤال و یک ششم قضاوت.
 
حداقل یک ساعت در روز‌ مطالعه کند.