انجمن بانیان بهبودی

خـــــــــــــــــــــــــــدایا
جـــــواب اشـــــــکهــاے
چشــــــــــــــمانـﻢ را
ﺍﺯ کـــﮯ بگیــــــــــــــرم؟
ﺍﺯ کـﮯ شاکـﮯ بــــــاشم؟
ﺗـــــو یــــــا خــــــــــــــــــــــودم؟؟
ﻳــــــــــﺎ او کـــــه،
حتــﮯ لحـــــــظه ﺍﮮ...
براے رفتــن تردید ﻧـداشت؟
ﺧـــــــــــــــــــــــــدایا
وقت شکــــستن دلـــــ♥ــم
کجــــــــا بــــودے؟
ﺑـه فکر خنداندن لبـهاے او؟
خــــــــــــــــــــــــــدایا
ﻣــــن که ســـــــــــــــاخته،
دست خـــــــودت بــــــودم...
به کــــــــــــــــــدامین جـــــــــرم
اینــــــــــــــــگونه به تماشــاے
آب شــــــدنم نـــــشستــﮯ؟

 

 

ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻧﺪﺍﺷﺖ.
ﺍﻣﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﻧﺞ ﻧﻤﯽ ﺑﺮﺩ.
ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﻭ
ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺳﺮﺍﭘﺎﺵ ﺭﻭ ﻓﺮﺍﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.
ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻭ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ، ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ
ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺍﺵ ﮐﻨﺪ.
ﺷﺎﯾـــــــــﺪ ﺧـــــــــﻮﺷﺒﺨﺖﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺩﺭ
ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﯿﻢ، ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯾﻢ، ﻓﻘﻂ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﯽ
ﺗﻮﺍﻧﯿﻢ ﺑﯽ ﺍﻣﯿﺪ ﻭ ﻫﺮﺍﺱ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ، ﻓﻘﻂ
ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﻢ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﯼ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﭼﯿﺰ
ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻭﺍﻡ ﻣﯽ ﺁﺭﻧﺪ، ﻟﺬﺕ
ﺑﺒﺮﯾﻢ!...

 پیوسته دلم دم به هوای تو زند


 جان در تن من نفس برای تو زند

 گر بر سر خاک من گیاهی روید

  هر برگی از آن بوی وفای تو زند