وقتی اعتماد و توکل خود را بر چیزی غیر از خدا قرار می دهیم، خود را گرفتار زندگی مملو از ستیز می سازیم . ستیز یعنی تردید، اضطراب، نگرانی. مانند زورق توفان زده به اینجا و آنجا پرتاب می شویم و نمی دانیم به کجا می رویم. همه وقتمان صرف انجام کارهای بیهوده می شود که انجام آنها ضرورتی نداشته است. همه وقتمان به آمادگی جهت زندگی می گذرد به طوری که هیچگاه فرصت نمی یابیم از زندگی استفاده کنیم.
جای تعجب نیست که چرا زندگیمان عاری از سرور است.
آن کس که چون کودک زندگی کند، درست زندگی کرده است.
کودکان ستیز نمی کنند و هیچ ترسی ندارند. آنها می دانند که مادرشان در کنارشان است و وجود او همه نیاز آنهاست.
تمام ارسالهایم تجربه گذشته ام است و دیدم نسبت به بهبودی تغییر کرده است و اینها نیست