9اسفند بزرگترین هدیه

«ایمان نویافته ما در آینده به عنوان اساس مستحکمی برای شهامت عمل میکند.»

کتاب پایه

v

وقتی شروع به شرکت در جلسات میکنیم، از سایر معتادان درباره هدایایی که در نتیجه این برنامه دریافت کردهاند میشنویم، چیزهایی که قبلاً هرگز به عنوان هدیه در نظر نمیگرفتیم. یکی از این هدایا، احیای توانایی درک عواطفی است که برای مدتهای مدید با مصرف مواد مخدر نابود کرده بودیم. در نظر گرفتن عشق، شادمانی و خوشبختی به عنوان هدیه دشوار نیست، حتی اگر مدت زمان زیادی آنها را احساس نکرده باشیم. اما احساسات "بد" مانند خشم، ناراحتی، ترس و تنهایی چطور؟ به خود میگوییم این عواطف را نمیتوان به عنوان هدیه در نظر گرفت. از این گذشته، چگونه میتوانیم از چیزهایی که میخواهیم از آنها رهایی یابیم، سپاسگزاری کنیم؟!

اگر از دیدگاه مناسبی به این عواطف بنگریم، میتوانیم نسبت به آنها قدرشناس باشیم. باید به خاطر داشته باشیم که به نیرویی برتر و مهربان ایمان پیدا کردهایم و از این نیرو خواستهایم از ما مراقبت کند—و نیروی برتر ما اشتباه نمیکند. احساساتی که به ما ارزانی داشته شده، "خوب" یا "بد" دلیلی داشته است. با به خاطر سپردن این موضوع، متوجه وجود احساسات بد نمیشویم، بلکه به آموختن درسهایی از آنها پی میبریم. ایمان ما و مراقبت نیروی برتر، شهامت لازم برای رویارویی با همه احساساتی را که ممکن است هر روز بروز پیدا کند، در اختیار ما قرار میدهد.

همان طور که در اوایل دوران بهبودی شنیدیم: «نیروی برتر چیزی بیش از حد توان اداره شما را در طول یک روز به شما ارزانی نخواهد کرد.» و توانایی درک احساسات یکی از بزرگترین هدایای بهبودی است.

v

فقط برای امروز: سعی میکنم از احساسات خود استقبال میکنم و به این اعتقاد پایبندم که شهامت رویارویی با همه عواطفی را که ممکن است در زندگی من بروز پیدا کند، در اختیار دارم.

9 اسفند
پيشرفت در گروه را با رها شدن از يك فكر و عقيده قديمي و بيمارگونه را مي‌گويند. وقتي در مواقع به خصوص دست از ابزارهاي قديمي برمي‌دارم، ترس دارم امّا احساس رهايي مي‌كنم. خداوندا: مرا ياري كن تابراي رهايي و پيشرفت آماده باشم و بدانم كه عقايد و ابزار گذشته به دردم نخورده و بیشتر تولید دردسر کرده است. امروز مي‌دانم كه توجه كردن به پيشرفت‌ و اصول برنامه‌ی خودیاری در اولويت هر عملكردي قرار دارد و تا وقتي كه از عادتها و وابستگی و هم‌وابستگي‌ها و افکار و رفتارهای بيمارگونه فاصله داشته باشم، مي‌توانم از آسيب‌ها و آزارهاي خودم در امان باشم. امروز با عشق ورزيدن به همنوعان و رساندن كمك و محبت به آنها فقط به بهبودي خودم جهت مي‌دهم. آيا باز بدون خواسته‌ی خود به صورت ناخودآگاه براي ديگران برنامه روزانه مي‌گذارم؟ آيا هنوز هم كارهايم از روي بازتاب تأثير تأییدات ديگران است؟ باورهای ما به خداوند، مانعي جهت نپذيرفتن مسؤليت‌هاي زندگيمان نيست. امروز باور دارم كه خداوند در پس تلاش‌های من، مرا كمك مي‌كند و مراقب من مي‌باشد.
سرسختي در برنامه= شكست و لغزش

9 اسفند
بسیاری از ما در حالیکه گیج و سر در گم بودیم به الانان امدیم ما انقدر بر روی فرد الکلی مورد علاقه مان تمرکز کرده ایم که ممکن نیست قادر باشیم ببینیم کجا انها دست میکشند و ما شروع میکنیم ما حس خود را از انچه که اقتضائ میکند از دست داده ایم چطور میتوانیم بین رفتار های قابل قبول و غیر قابل قبول تمایز قائل شویم . هنگامیکه حتی نمی دانیم که چه میخواهیم و چه نیاز داریم ؟ تراز نامه قدم چهارم بمن کمک میکند تا کشف کنم چه کسی هستم . چه چیزهایی برای من ارزشمند هستند چه رفتارهایی را دوست دارم حفظ کنم و چه چیز هایی را دوست دارم تغییر دهم روی این موارد در ذهنم کار میکنم تا رفتارهای جدیدی بنا کنم تمامیت مرا منعکس میکنند و ارزش های واقعی مرابیان میکنند ......در گذشته برای رفتارهای غیر قابل قبول بمن اجازه داده شده . اما اکنون میتوانم یک پاسخ متفاوت انتخاب کنم امروز شهامت و ایمان صداقت داشتن با خود را دارم . اعم از اینکه دیگران موافق با من باشند یا نباشند من باید بخاطر داشته باشم که اگاهی بخشیدن شیوه های جدید من به دیگران . تقریبا به اهمیت دانستن محدودیت هایم و عمل کردن بر طبق ان نمیباشد

یادآوری امروز


من بخاطر خواهم داشت که دانستن حدودم به معنای مجبور کردن دیگران به تغییر یافتن نمی باشد این بدین معناست که من محدودیت هایم را میشناسم و با احترام گذااشتن به انها از خودم مراقبت میکنم . امروز تمرکز بر روی خودم هست "ان کسی که به خودش احترام میگذارد از شر دیگران در امان است او زره ای میپوشد که هیچ چیز نمیتواند در ان نفوذ کند .....

نهم اسفند:   هرگز تسلیم نشو زیرا همیشه همه چیز در حال تغییر است.

   من برای رسیدن به نیرو،امید و ایمان، کتاب آسمانی مذهبم را می خوانم. در آیه ای می گوید: خدا برای تو تلاش می کند، تو کار خودت را انجام بده. این آیه برای من بسیار عالی بود زیرا سیگار داروی مسکن من بود. وقتی ببینم کسی تا این حد به من توجه می کند مسلماً بسیار خشنود می شوم. اکنون هشت ماه است بدون مصرف نیکوتین زندگی می کنم. این بسیار خشنودکننده است. هنوز احساس کاملا خوبی ندارم اما پیاده روی به همراه گروهی که می دانند چگونه خون مرا سرشار از اکسیژن کنند می تواند سودمند باشد. این واقعاً یک پیاده روی عالی بود. به عنوان یک سیگاری هرگز این کار را انجام نمی دادم.

برای امروز، زمانی را به نرمش و ورزش اختصاص خواهم داد.مراقبه روزانه از کتاب "یکسال معجزه