2014-01-26، 01:14
من هر روز با نوشتن ترازنامه‌ی شخصي خود مي‌خواهم بدانم، آيا در جهت درست و مسیر بهبودی حركت كرده‌ام؟ اگر غير از اين است در رفتارم تجديد نظر كنم. امروز مي‌دانم كه در مورد گذشته كاري نمي‌توانم بكنم، مگر اين‌كه از تجربيات گذشته سود ببرم، تا اشتباهي مرتكب نشوم. آينده هم كه هنوز نيامده است و كاملاً مجهول است و تنها كسي كه از آينده مطلع است خداوند مهربان است. امروز مي‌دانم كه من هميشه در حال و رندگی کردن در لحظه متوقف مي‌شدم. اين توقف به اين دلايل بود كه افکار چرا در گذشته اين اتفاقات افتاده و يا از آينده ترسناك براي خود هيولايي مي‌ساختم، كه بايد حتماً بدانم چه پيش خواهد آمد. با نشان‌دادن واکنش و عکس‌العمل مثلاً: آيا هنوز هم از فال قهوه و ورق براي آگاهي از آينده استفاده مي‌كنم؟ آيا مي‌دانم هيچ كس به غير از خداوند قادر نيست از آينده خبر داشته باشد؟ امروز مي‌دانم اعمال انجام شده توسط من به خاطر تسلط بيماريم بر تمام سیستم من بوده است و بیماری هم دست من نبود، امّا من مسؤل بهبودی خودم هستم. هيچ كدام از ما آن چنان بد و منفور كه خودمان فكر مي‌كرديم نبوده‌ايم. گذشته به تاريخ پيوسته است!
حتی روز " مرگم " هم تفاهم نخواهیم داشت
من اون روز سفید می پوشم
وتو سیاه
من اون روز سفید می پوشم
وتو سیاه